เจ้ากรรมนายเวรของเรานั้น เเท้จริงเเล้วก็คือ คนใกล้ชิดทั้งนั้น
ทั้งพ่อ เเม่ ลูก พี่น้อง คู่ครอง เเฟน คนรัก ผัวเมีย ญาติทั้งหลาย เพื่อนที่คบหา คนที่ช่วยเหลือเรา
เราไม่ช่วยเหลือเขา คนที่เราโกรธ เกลียด อาฆๅต เเม้กระทั่งคนที่ทำให้เรา รักหลง ก็ล้วนเป็น
“เจ้ากรรมนายเวรทั้งนั้น”
พอเป็นก็จองเวรกันไม่หยุด พอตๅยก็จองเวรกันเเละกัน ถ้าเราเจอใคร
มีความรู้สึกเกลียด โกรธ โมโหมาก จนอยากคิดไม่ดีกับเขา อาจร้ายเเรงจนอยากให้เขาตๅย
นั่นเเหละ..เจ้ากรรมนายเวร ที่ผูกภัยเวรกันมา
หากอยากพอ อยากหยุดต้องหยุดที่เราก่อน
ตั้งสัจจะอธิษฐาน หลังทำบุญ นั่งสมาธิ ใจเป็นกุศลว่า อะไรในอดีต
เราไม่ขอจองเวร เราจะหยุด
ในชาติปัจจุบัน หยุดอยู่ที่เรา
ไม่ก่อเวร ให้อภัยเขาเเละเรา ปลดปล่อยใจเราให้เป็นอิสระ
อโหสิกรรมต่อกัน ให้เลิกเเล้วต่อกัน
ขอให้เขาพานพบเเต่ความสุข อย่าได้มีเวรภัยต่อกันเเละกันอีก การขอให้คนอื่นก่อนขอให้ตนเองนั้น ตัวเราเองก็ยิ่งได้
“ให้เมตตา ตัวเรายิ่งมีเมตตา ให้ความสุข…ตัวเราก็ยิ่งสุข”
ขอบคุณภาพถ่ายจากปิ่นโตสตูดิโอเเละกัลยาณมิตร t_2539
